Anouar Brahem - The Astounding Eyes Of Rita

        

          Τα ταξίδια, πολλοί ισχυρίζονται πως είναι ακριβά. Απαιτούν οργάνωση, χρήματα, χρόνο και με μεγάλη προσοχή. Υπάρχουν όμως ταξίδια που δε χρειάζεται να κουραστείς και να κοπιάσεις για να τα πραγματοποιήσεις. Η μουσική ως τέχνη ταξιδεύει με ποικίλλους τρόπους ανά τον κόσμο. Έτσι και η Τυνησία ταξίδεψε μέχρι το σπίτι μου και συγκεκριμένα εισέβαλλε στα αυτιά μου.

          Ο Ανουάρ Μπραχίμ, δεξιοτέχνης στο προσφιλές μας ούτι και με ένα σύνολο έντεκα δίσκων στο ενεργητικό του, φτάνει το 2009 και συνθέτει το έργο "The Astounding Eyes Of Rita".  Στην άπιαστη ανατολή και στα αμέτρητα παζάρια και ραμαζάνια, κάπου το βλέμμα του ίσως συνάντησε τα πιο εκπληκτικά μάτια του κόσμου, ικανά να τον κάνουν να συνθέσει ένα σπουδαίο έργο, αποτυπώνοντας ξεκάθαρα τη μαγεία τους. Τη μαγεία της ψυχής.

          Ένα ατέρμονο ταξίδι αναζήτησης σε χαμηλούς και μπάσσους τόνους ξεκινάει. Μυστήριο και μαγευτικό τυλιγμένο στις πιο καλοπαιγμένες μελωδίες. Μαζί του, ο Klaus Gesing στο μπάσσο κλαρίνο, με το ρόλο του "πάρτη", πιάνει το νήμα και διογκώνει το έργο με ήρεμο τρόπο, όχι πομπώδη. Σε καθοριστική θέση για τη δωρικότητα του έργου στέκουν οι Bjorn Meyer και Khaled Yassine στο μπάσσο και στα κρουστά αντίστοιχα. Συνοδοί μη επιτηδευμένοι, δεμένοι στο σύνολο, συνθέτουν την αρμόζουσα αρμονία του έργου. Την αρμονία που πρέπει για τα "εκπληκτικά μάτια της Ρίτας.."

          Κατά πως φαίνεται, ο "εραστής της Βυρητού" "χόρεψε με πολλά κύματα" και προσπάθησε μέσα από τη μουσική και λίγα αχνά φωνητικά να μας δώσει την εικόνα των ματιών μιας γυναίκας. Με μια ιερατική προσέγγιση στα μάτια του γυναικείου φύλου, ο Ανουάρ Μπραχίμ διεισδύει στα μύχιά μας καταφέρνοντας να πλάσει την εικόνα μέσω του ήχου. Το επαναληπτικό μοτίβο του "εραστή" είναι στην ουσία το μέλος, ο πυρήνας της σύνθεσης, επάνω στον οποίο οι τέσσερις μουσικοί αποκαλύπτουν το ταλέντο τους.

          Πρόκειται για ένα έργο με πολλές περγαμηνές και σίγουρα άξιο να ακουστεί. Οι μουσικές ταμπέλες δεν του ταιριάζουν καθώς αναδεικνύεται μέσα από την αυτοτέλειά του.

Ακούμε όλο το δίσκο εδώ!

Μακάρι να ξεχώριζα ένα κομμάτι.. Μα είναι τόσο δύσκολο...  

Sorne - House Of Stone: Death I

                Σε μια αναζήτησή μου για καινούρια μουσικά ακούσματα έτυχε να γνωρίσω τούτο τον δίσκο. Η πρώτη επαφή ξεκίνησε με την οπτική διέγερση, καθότι το βλέμμα μου το φυλάκισε μια εικαστική σύνθεση άτυπης γεωμετρίας, σε ένα έργο μαθηματικά πλασμένο.

                Στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν τουλάχιστον προσβολή να "εξετάσω" το έργο μόνο μουσικά. Ο Sorne είναι ένας σύγχρονος καλλιτέχνης της έκστασης και του εξαγνισμού. Παντρεύει πολλές μορφές τέχνης * και το βλαστάρι αυτών παρουσιάζεται με άπταιστη αρτιότητα στις ζωντανές εμφανίσεις του, εκεί δηλαδή όπου η στιγμή χάνεται στην αιωνιότητα και η ενέργεια του κοινού και του καλλιτέχνη ζωντανεύει τη λάβα της απόλαυσης.

*"..από τότε που ήμουν παιδί, πάντα έβρισκα πληρότητα στο να "συγχωνεύω" τα μέσα (μουσική, εικαστικά και μυθοπλασία) ώστε να εκφράζω τις ιδέες και τα οράματά μου. Το να δένω επιτυχώς και εκλεπτυσμένα τις διάφορες μορφές τέχνης είναι για μένα στόχος ζωής."

από προσωπική μας συνομιλία

                 

              Το τέκνο αυτό λέγεται  House Of Stone: Death I και είναι ο πρώτος από τους πέντε τόμους που θα ακολουθήσουν, οι οποίοι αφηγούνται την ιστορία του "Οίκου του Λίθου".

                Θα θεωρούσα πρακτικά ανέντιμο το να προσδιορίσω τη μουσική ταυτότητα αυτού του έργου, από τη στιγμή που το ίδιο "μιλάει από μόνο του", χωρίς να μας αποκαλύπτει όμως που κινείται μουσικά. Και αυτό είναι το μαγικό στοιχείο επάνω του, καθώς οι avant garde επιρροές του, τα απόκοσμα φωνητικά του και, ίσως λίγο, η ψυχεδελική διάθεσή του αναπλάθονται στη φαντασία του Sorne, ξαναγεννιούνται και διαμορφώνουν ένα σύνολο που, ας μου επιτραπούν τα "μεγάλα λόγια", πραγματεύεται, όχι απλώς τη μουσική του ταυτότητα, αλλά τον ίδιο τον ΗΧΟ του. Τον δικό του ήχο.

                Εφοδιασμένος μόνο με χειροποίητα όργανα, ημι-επαγγελματικά μηχανήματα, μπογιές, κιμωλίες, χαρτί και φαντασία, ο 31χρονος αμερικάνος "παίζει" στα όρια της σύγχρονης τέχνης.

                Σε μια σύγχρονη τέχνη που κορυφώνεται στη σκηνή. Με "συμμάχους" του δύο κυμβαλοπαίχτες, τους χάρτινους ήρωες του "Οίκου του Λίθου" και τη δική του ενέργεια και σύνδεση με τα στοιχεία της φύσης, ο Morgan Sorne αποθεώνει τις ιδέες του μέσα σε ένα κύμα έκστασης. Τελετουργικής έκστασης.

                Το "House Of Stone: Death I" είναι ένας μουσικό πειραματισμός χωρίς τέλος. Είναι το αποτέλεσμα ενός αστείρευτου μουσικού μυαλού που χρησιμοποιεί τη σοφία της φύσης για να ευφράνει τα ακουστικά μας νεύρα. Όλοι οι ήχοι γύρω μας, στους οποίους δε δίνουμε σημασία, παρουσιάζονται εδώ με περισσή απλότητα και θρησκευτική ευλάβεια.

                Ο Morgan Sorne  εξιστορεί μουσικά, όσο και εικαστικά ένα μύθο, ένα πλάσιμο της φαντασίας του, ένα αριστούργημα δαιδαλώδους τέχνης.

Αγαπημένη σύνθεση: Blood&Water

Ακούμε το album εδώ...

Port Mone - DiP

      

  Οι Port Mone είναι ένα μουσικό τρίο από τη Λευκορωσία με αμιγώς ορχηστρικές συνθέσεις στο ενεργητικό τους. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί το Khmeleva Project με τους ουκρανούς DakhaBrakha.

   Το DiP είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο κυκλοφορεί την 1η του Οκτώβρη του 2009.

   Πρόκειται για ένα instrumental album, του οποίου το μουσικό ύφος χορεύει γύρω από την ambient, κατά κύριο λόγο, και τη fusion jazz. Οι συνθέσεις ακολουθούν, κατά μέσο όρο, τον κανόνα του 3λέπτου. Τα κομμάτια δεν κουράζουν τον ακροατή μα ούτε και τον “ικανοποιούν” καθώς δημιουργείται έντονα το αίσθημα της ανάγκης για περισσότερο! Αρκετός, μα και λίγος, συνάμα, χρόνος για να μας διηγηθούν την ιστορία...

   Από το μουσικό σύνολο, αξίζει να τονίσουμε πως δε λείπει το folk στοιχείο, το οποίο έρχεται και παντρεύεται υπέροχα με τη fusion. Σωστής διαλογής παραδοσιακό μοτίβο, εμποτισμένο σε μια σύγχρονη μίξη μελωδιών. Για τους/τις λάτρεις του ακορντεόν έχω να δηλώσω πως, αυτό είναι ένα  “must” album, από τη στιγμή που το προαναφερθέν αποτελεί τον πρωταγωνιστή των συνθέσεων.

   Ο δίσκος, καθαρά εμπνευσμένος από το φυσικό κόσμο (μαρτυράται και από τους τίτλους των ίδιων των κομματιών), μας οδηγεί στο να πλάσουμε εικόνες. Η ποιότητα των συνθέσεων είναι τόσο λεπτή που, αναπόφευκτα, εγείρει τον κόσμο των αισθήσεων.

   Θα τολμούσα να αποκαλέσω το DiP ένα concept album, όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό για ένα ορχηστρικό πόνημα. Αυτό φυσικά δεν προκύπτει τυχαία.. Οι στοχαστικές συνθέσεις, με τη δωρικότητα του Aleksey Vorsoba στο ακορντεόν, καλούνται, μέσω των Sergey Kravchenko και Aleksey Vanchuk, στα κρουστά και στο μπάσο, αντίστοιχα, να απογυμνωθούν, να “μαρτυρήσουν” και να διηγηθούν ένα παραμύθι.. Δε θα σας φανεί καθόλου παράξενο, αν αποφασίσετε να ακούσετε το άλμπουμ, το ότι οι συνθέσεις έχουν έναν “soundtrack-ικό” χαρακτήρα.

     Αν και οι “μετά Βαΐων και Κλάδων” υποδοχές μου φαίνονται συνήθως πομπώδεις και φλύαρες, θα ήθελα, παρολαυτά, να αναφέρω τις επίσημες διακρίσεις που δέχτηκε ο δίσκος:

  “Καλύτερο Ορχηστρικό Άλμπουμ για το 2009” στη Λευκορωσία

  “Καλύτερο Ξένο Άλμπουμ για το 2009” στην Κροατία

    Βραβευμένο με το βραβείο “Steppenwolf” ως το “Καλύτερο Άλμπουμ” και “Η Μουσική” στη Ρωσία το 2010

Αγαπημένη σύνθεση: River

Ακούμε το album εδώ...